توقع ایرانی ها از حقوق بشر و انتقاد ازاپوزیسیون ناکارآمد، کدام اپوزیسیون؟!

هفته گذشته مبادله حمید نوری با دو زندانی سوئدی، دو موج وسیع انتقاد از ادعای حقوق بشر غربی ها و انتقاد از اپوزیسیون ناکارآمد ایران را به همراه داشت. امروز به این دو مقوله می‌پردازم و ادعا میکنم که اولا توقع ما از مقوله حقوق بشر حاصل یک کج فهمی سیاسی است و ثانیا این ناکارآمدی اپوزیسیون شامل جنبش کردستان نمی‌شود و رژیم به هیچ کدام از اهدافش علیه کردستان نرسیده، حتی با توسل به کشتار و‌موشک پرانی.

در بخش نخست این برنامه، توقع حقوق بشری را حاصل سوتفاهم خودمان می‌دانم. هیچ کشور و سازمانی در غرب رسالت کمک به بهبود حقوق بشر را برای خودش تعیین نکرده. حتی سازمان ملل متحد که منشور حقوق بشر را منتشر کرده، پنج رسالت مهم تاریخی دیگر را به عهده گرفته که هیچ کدامشان مربوط به حقوق بشر نیست. در بخش نخست این برنامه، این پنج وظیفه سازمان ملل را توضیح می‌دهم که معتقدم در هر پنج مورد موفق بوده است.

در بخش دوم ضمن تایید انتقادات از اپوزیسیون، جنبش کردستان را از این انتقاد جدا می‌بینم. دلایل ناکامی رژیم در سرکوب احزاب، دلایل عدم توانایی اخراج آنها از کردستان عراق و همچنین نحوه سازماندهی و دیپلماسی موفق آنها مخصوصا حزب دمکرات کردستان ایران را در خارج از کشور توضیح می‌دهم.

توییت آقای آرش عزیزی در انتقاد از عدم تشکل دانشجویان خارج از کشور را هم بررسی و عرض می‌کنم که اتحادیه دانشجویان دمکرات کردستان سالهاست که متشکل شده، در کنار دو اتحادیه دیگر؛

اتحادیه زنان دمکرات کردستان،

اتحادیه جوانان دمکرات کردستان.